Przez wiele lat Argentyńczycy szydzili z Leo Messiego. Diego Maradona dał im chwile triumfu w 1986 w Meksyku. Była ręka Boga, był gol stulecia, była końcowa wiktoria. A Messi? On pechowo przegrał finał mundialu 2014, ponosił porażki w finałowych bataliach Copa America, a więc także na kontynencie. Dla wielu co bardziej zapamiętałych był wręcz uosobieniem klęski. Teraz jest mistrzem świata i wreszcie skradł serca milionów w kraju nad La Platą.
Obrazoburczy Scaloni?
Narracja w Argentynie zmieniała się co jakiś czas. Selekcjoner Albicelestes Lionel Scaloni po meczu z Holandią stwierdził, że Messi kolejny raz pokazał, że jest graczem wszech czasów. Jeszcze jakiś czas temu takie słowa odebrane zostałyby jako futbolowe obrazoburstwo, bluźnierstwo wobec prawdziwego boga futbolu – boskiego Diego.
Nie był pibe
Ale teraz Argentyna myśli inaczej. Cezurą był triumf w Copa America przed rokiem. Messi, który nigdy nie był tym „pibe„, urwisem, chłopakiem kopiącym piłkę w biedzie, nie ujął Argentyńczyków, nie wzbudzał ich zaufania i nie zaskarbił sympatii. „Aniołowie o brudnych twarzach” – tytuł książki Jonathana Wilsona, która stała się kultowa, był znamienny. To gracze niepokorni z reguły zjednywali sobie argentyńskie społeczeństwo rozmiłowane w futbolu …
Katalonii więcej zawdzięczał niż Argentynie
Jego rodzina należała do klasy średniej, Messi miał dobre perspektywy. A gdy będąc nastolatkiem, przeniósł się do Barcelony, gdzie opłacono jego kurację, zraził do siebie część rodaków. Matka Leo zdobyła się ongiś na śmiałe wyznanie: „Katalonii zawdzięczamy więcej niż Argentynie”.
Keith Richards w Rosario, a Messi – nie
W Argentynie Messiego, a zatem introwertyka, piłkarza skrytego, nieśmiałego, zwykle milczącego, przemawiającego tylko na boisku, odbierano nie jako „swojego”, lecz jako ciało obce. W książce „Cena naszych marzeń. Sportowe biografie bez cenzury” czytamy o tym, jak w rodzinnym Rosario był mural z… Keithem Richardsem, natomiast o Messim – ani śladu.
Ofiara sukcesów w Barcelonie?
Dla Messiego obciążeniem, balastem było pasmo sukcesów w klubie. Brzmi paradoksalnie? Niewątpliwie, ale cóż, skoro na niwie klubowej triumfował co i raz, to w ojczyźnie pojawiły się wygórowane oczekiwania.
W Barcelonie wielkość, w kraju… „zimna pierś”
Ale tam nie miał u swego boku Xaviego Hernandeza, Andresa Iniesty, Neymara czy Luisa Suareza. Mówiono o nim „pecho frio„, co można przetłumaczyć jako „zimna pierś”. Tak z ironią, gorzką ironią, określa się graczy niewkładających całego serca w grę, niezaangażowanych, pozbawionych zacięcia i determinacji.
Nieprzypadkowa chęć rezygnacji
Messi taki nie był, on był zasadniczo przytłoczony. Nie dawał rady mentalnie. Nerwowo nie wytrzymywał. To nie jest przypadek, że już chciał rezygnować z gry w kadrze pod wpływem presji i ostrej krytyki kibiców, dziennikarzy, całej nieprzychylnej dlań opinii publicznej.
A teraz, gdy patrzymy na żywiołowość Messiego, jego emocjonalne reakcje – to jesteśmy pełni uznania dla niego.
Kpiny z Messiego jako caudillo – słowa Maradony
Z Messiego kpił nawet Diego Maradona, który powiedział cztery lata temu, że „caudillo„, a zatem wodzem, nie może być ktoś, kto chodzi 20 razy do łazienki przed meczem. Caudillo to pojęcie spopularyzowane w krajach Ameryki Łacińskiej po zrzuceniu zależności wobec Hiszpanii i zwalczeniu hiszpańskiej dominacji w tym regionie.
Gdy te kraje uzyskały suwerenność i podmiotowość, tak zwano tamtejszych przywódców. Tak też dziś nazywa się prawdziwych liderów z silną osobowością i szerokim wachlarzem walorów. Messi stał się takim graczem już niezaprzeczalnie 18 grudnia 2022r.
Messiemu spadł kamień z serca, poczuł ulgę. Widać, że ten turniej przyniósł mu wiele radości, a Argentyńczycy w końcu, po tylu latach, pokochali tego gracza, który przypieczętował zdaniem niektórych status piłkarza wszech czasów. A stało się tak, gdyż zdobył złoto w mundialu w Katarze.
GIGA Sport w sprzedaży!!!
