Reakcja Lionela Messiego i Antonelli, jego żony, mogła być tylko jedna. To było wzruszenie i morze łez, gdy poznali opowieść o młodym Leo, imigrancie w Barcelonie. Esej „Walizka Lionela” stał się hitem w Argentynie.
Podziękowania od Messiego ważniejsze od nagród
Messi zadzwonił do redakcji radia, w której pracuje autor eseju, pan Casciari. Ów pomysłodawca dzieła był wniebowzięty. Stwierdził, że to, iż Leo zareagował entuzjastycznie na esej, jest dlań ważniejsze od wszelkich laurów, wśród których wymienił Nagrodę Nobla i Cervantesa.
Więź z Argentyną
Esej traktuje o Messim jako imigrancie, który nie zatracił więzi z Argentyną. Będąc gwiazdą Barcy, pnąc się w górę na przestrzeni lat i dokonując coraz więcej, zawsze pamiętał o swoich korzeniach oraz ojczyźnie.
Zwrócono uwagę na akcent
W jego tożsamości ważny był język. Zawsze akcent Messiego był argentyński, nie używał nawet słowa „regate„, typowo hiszpańskiego, by opisać dryblingi, w których lubuje się do dziś. Mówił o „gambeta„, czyli kiwaniu, tak jak Argentyńczycy.
Idol cules i troska o tożsamość
Autor eseju docenia, że Messi należała do tej grupy Argentyńczyków na emigracji w Hiszpanii, którzy nie stali się automatycznie Hiszpanami, zapominając o swoim pochodzeniu. On potrafił pogodzić bycie idolem dla wielu w Barcelonie z troską o własną tożsamość narodową.
Casciari współczuł Leo
Casciari jednak w eseju zwrócił uwagę, że gdy sam mieszkał w Barcelonie, to czuł się źle z tym, iż z Messiego często robiono kozła ofiarnego, winnego porażek kadry. Uznawał to za krzyczącą niesprawiedliwość i despekt wobec Lionela.
Teraz, gdy stał się prawdziwym caudillo, to już nie jest dla nikogo w Argentynie „zimną piersią”. Przeciwnie, stał się kolejnym geniuszem w historii tamtejszego futbolu. Ale przeczytać esej „Walizka Messiego” warto, by zobaczyć, że futbol czasami bywa bezlitosny nawet dla wielkich, tacy nieznośni są też rodacy geniusza.
